🪆 Leśny Ptak Z Rodziny Drozdów

ptak z rodziny drozdowatych: Kwiczoł: ptak z rodziny drozdowatych: dajal indyjski, ptak z rodziny drozdowatych: Kopciuszek: mały ptak wędrowny z rodziny drozdowatych, (Phoenicurus ochruros) bekwarek: słowik szary, ptak z rodziny drozdowatych (Skandynawia, Wschodnie Europa) dodo: wymarły ptak z rodziny drontów: DRONT: wymarły ptak ptak leśny z rodziny drozdów, łowny, ceniony ze względu na smaczne mięso: SOKOLIK DRZEWIEC: KOBUZ, sokół kobuz, sokół leśny; ptak drapieżny z rodziny sokołowatych, zamieszkujący całą Europę (z wyjątkiem Skandynawii i Szkocji) oraz Azję. SOKÓŁ KOBUZ: kobuz, sokół leśny, sokolik drzewiec; ptak drapieżny z rodziny Przez długi czas zaliczany był do rodziny drozdów, jednak postęp nauki, w tym genetyki, pozwolił na zmianę tej klasyfikacji. Rudziki występują w Europie, a także na Syberii i w Azji Mniejszej. Zimą spotkać je można w południowej Europie, rudziki z Polski najczęściej wędrują na Półwysep Iberyjski, by wiosną, kiedy się droździk » ptak rzadko lęgowy, spotykany w Polsce jedynie w okresie migracji i zimą. droździk » zoologia, ptaki. droździk » ptak leśny o ciemnooliwkowym upierzeniu w rdzawe plamy. droździk » ptak z rodziny drozdowatych. droździk » ptak z rodziny drozdowatych, rzędu wróblowych. droździk » ptak z rodziny drozdów zamieszkujący lerka » leśny ptak śpiewający o szarobrunatnym upierzeniu. lerka » najmniejszy skowronek. lerka » ptak z wróblowych, spokrewniony ze skowronkiem. lerka » rodzaj skowronka. lerka » zoologia, ptaki. lerka » ptak z rodziny skowronków. lerka » ptak z rzędu wróblowatych. lerka » ptak z rzędu wróblowych Określenie "śpiewający ptak z rodziny drozdów" posiada 1 hasło. Znaleziono dodatkowo 2 hasła z powiązanych określeń. Inne określenia o tym samym znaczeniu to ptak leśny z rodziny drozdów; ptak leśny z rodziny drozdów; ptak z rodziny drozdowatych; ptak z rodziny drozdowatych; ptak leśny podobny do drozda; ptak o głosie podobnym do śpiewu kosa; krewniak drozda; kuzyn drozda w drobny ptak wróblowaty, leśny, chroniony: KLĄSKAWKA: drobny ptak łąkowo-zaroślowy z rodziny drozdów: STRZYŻYK WOLEOCZKO: drobny ptak. STRUMIENIÓWKA: drobny ptak zaroślowy terenów wilgotnych, z rodziny pokrzewkowatych: TRZNADEL: drobny ptak podobny do dzwońca i kulczyka: MUCHOŁÓWKA: drobny ptak chwytający owady w locie: KOPCIUSZEK Kwiczoł jest niewielkim ptakiem wędrownym, pochodzącym z rodziny drozdów. Występuje na terenie znacznej części Europy oraz na terenie części Azji. Spotykany jest od zachodnich granic Europy do okolic Syberii. Widywany także w Azji Mniejszej i w Indiach. Jeszcze kilkaset lat temu, w Polsce występował nielicznie – znane są opocznik, chroniony ptak z rodziny drozdów. Gold, Czeszka z programu Drozdy. Gabi, Czeszka z programu Drozdy. wyspa jak drozd. ptak z rodziny drozdów. drozd kunnik. kwiczoł » waluś z szajki Janosika. kwiczoł » fauna. kwiczoł » drozd kwiczoł. kwiczoł » zoologia, ptaki. kwiczoł » ptak gniazdujący głównie w parkach i ogrodach. kwiczoł » ptak leśny. kwiczoł » ptak leśny z rodziny drozdów, łowny, ceniony ze względu na smaczne mięso. kwiczoł » ptak podobny do paszkota. kwiczoł » ptak mysikrólik » najmniejszy ptak polski, z żółtym pasem na głowie. mysikrólik » zoologia, ptaki. mysikrólik » ptak leśny. mysikrólik » ptak leśny z rzędu wróblowych. mysikrólik » ptak z rodziny pokrzewkowatych. mysikrólik » ptak z rzędu wróblowatych. mysikrólik » ptak, oliwkowozielony, z żółtą pręgą wzdłuż głowy Najliczniejszy leśny ptak (zięba) Ten ptak się nie przeziębia, bo to …. (zięba) Ptak z rodziny łuszczaków mający barwne upierzenie i melodyjny śpiew, pospolity kuzyn jera (zięba) Rdzawo-żółty, mało płochliwy, często odzywa się z przydrożnych krzewów (trznadel) Siedzi na drutach i co jakiś czas trzeszczy (potrzeszcz) 8B2B. (zoologia leśna, ptaki), (łac. Turdus iliacus, ang. Redwing) ptak z rodziny Turdidae (drozdy), rzędu Passeriformes (wróblowe). Długość ciała 19-23 cm, masa ciała 46-88 g. Na głowie wyrazisty wzór z białymi brwiami i wąsami. Wierzch jednolicie szarobrunatny, spód gęsto plamkowany na białym tle. Boki ciała i pokrywy podskrzydłowe rdzawe. Dziób czarny z żółtą nasadą żuchwy. Brak dymorfizmu płciowego. W Polsce regularnie przelotny, ponadto lokalnie i bardzo nielicznie lęgowy, głównie na północnym-wschodzie. Zamieszkuje lasy mieszane i liściaste (najchętniej łęgi i olsy, rzadziej grądy) - zwykle obrzeża. Gniazdo zakłada na drzewach lub krzewach. W okresie V-VI składa 4-6 jaj, które wysiaduje wyłącznie samica przez 12-13 dni. Wyprowadza dwa lęgi w roku. Gatunek wędrowny, przeloty III-V i IX-XI, zimuje w zachodniej Europie i basenie Morza Śródziemnego. Pożywienie: owady, dżdżownice, jagody. Liczebność w Polsce szacowana na 500-1000 par. Gatunek objęty ochroną ścisłą. ŹRÓDŁO (AUTOR) Dariusz Graszka - Petrykowski Publikacje powiązane tematycznie Aulak W., Rowiński P. 2010. Tablice biologiczne kręgowców. Wydawnictwo SGGW, Warszawa. Cramp S. (red.) 1977-1994. The Birds of the Western Palearctic. T. I-IX. Oxford University Press, Oxford Sikora A. i in. (red.) 2007. Atlas rozmieszczenia ptaków lęgowych Polski 1985-2004. Bogucki Wyd. Nauk., Poznań Svensson L. 2012. Ptaki. Przewodnik Collinsa. Multico, Warszawa Tomiałojć L., Stawarczyk S. 2003. Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. PTPP „pro Natura”, Wrocław Zdjęcia Rysunki Tabele Mapy Filmy Pliki By whosolisel | July 27, 2017 Kos zwyczajny, kos (Turdus merula) – gatunek średniej wielkości ptaka częściowo wędrownego z rodziny drozdów (Turdidae). Występowanie Zamieszkuje prawie całą Europę, dużą część środkowej, południowej i wschodniej Azji oraz północno-zachodnią Afrykę. Introdukowany w Australii, Nowej Zelandii i okolicznych wyspach. Europejskie leśne ptaki (poza osobnikami z miast) pochodzące z północnej i wschodniej Europy zimują na południowym zachodzie Europy w rejonie śródziemnomorskim, azjatyckie – na południe od lęgowisk. Miejskie kosy odlatują tylko sporadycznie, zwykle wybrane samice i tegoroczne, młode ptaki. Przeloty w marcu i kwietniu oraz październiku i listopadzie. Populacje miejskie są osiadłe, zimą przenoszą się niektóre do lasów. Wyróżnia się 15 podgatunków. W Polsce rozpowszechniony, średnio liczny ptak lęgowy i przelotny, lokalnie może być liczny. Część ptaków zimuje w polskich miastach, środkowoeuropejskie, synantropijne obecnie, ptaki są częściowo wędrowne i spotkać je można w prawie wszystkich siedliskach od lasów po bezdrzewne centra miast. Cechy gatunku Samiec jednolicie, błyszcząco czarny z wyróżniającym się żółtym dziobem z czarnym końcem, jesienią staje się brązowy, starsze osobniki mają dziób pomarańczowy (zwłaszcza wiosną). Podobnego koloru jest obrączka oczna. Pełni on funkcje sygnalizacyjne pomiędzy osobnikami tego samego gatunku. Wokół oka ma nagą żółtą obrączkę, a sama tęczówka jest ciemnobrązowa. Samica oliwkowobrązowa z niewyraźnymi brązowymi plamkami na szarym spodzie i rozjaśnieniem na podgardlu, dziób brązowy, na gardzieli różowy odcień. U obu płci nogi ciemnobrązowe. Młode podobne do samicy, ale bardziej brązowe i więcej nakrapiane na spodzie ciała. Mają początkowo ciemny dziób, który żółty staje się dopiero w drugim roku życia. Niedojrzałe samce są matowoczarne. Rozróżnienie zatem płci i wieku w terenie nie przysparza większych problemów. Obie płci mają podobną wielkość. Kosy mają dość długi ogon, w odróżnieniu od nieco mniejszego szpaka. Lot kosa jest dość zwinny, ale powolny. U odmiany miejskiej barwa piór jest bardziej zmienna. Istnieją także rzadkie białe kosy (Leucyzm), charakteryzujące się brakiem pigmentu na całym ciele. Najczęstszym odstępstwem od dzikich kosów jest częściowy albinizm samców. Ich ciemne pióra są wymieszane z białymi. Takie ptaki łatwo rzucają się obserwatorom w oczy. W naturalnym środowisku nieprawidłowość w wytwarzaniu barwnika zwróciłaby na osobnika uwagę i już w młodości wykluczyłaby go z reprodukcyjnego cyklu (białe kosy nie dożywałyby dorosłości). Warunki panujące w mieście są dużo korzystniejsze – brak zagrożeń zwiększa więc ich przeżywalność. Bardzo rzadko spotyka się jednak całkowitych albinosów. U samic odchylenia w ubarwieniu również się obserwuje, ale osobniki takie przybierają wtedy bardziej ochrową lub szarą barwę. Wymiary średnie Długość ciała: ok. 24–27 cm Rozpiętość skrzydeł: 34–40 cm Masa ciała: 75–110 g Głos Alarmuje krótkim, ostrym “czuk”, przy spłoszeniu szybko powtarzanym i przechodzącym w głośny jazgot. Śpiew godowy jest powolny, czysty i głośny. Składa się z melodyjnych fletowych gwizdów podzielonych na wyraźne, zróżnicowane zwrotki “tak tak”, “duk duk” i “diks diks” z wplecionymi szorstkimi elementami i gwiżdżącymi strofami. Do śpiewu wplata świergotliwe motywy i naśladownictwa – powtarza dźwięki zasłyszane z okolicy, a nawet dzwonki telefonów komórkowych. Najczęściej śpiewa siedząc na wysokim stanowisku, jak wysokie drzewo, antena telewizyjna lub dach dużego budynku. Usłyszeć można go już pod koniec lutego, czasem nawet w nocy lub późnym wieczorem w oświetlonym miejscu, np. przydrożną lampą, najczęściej jednak wczesnym rankiem. Głosy ostrzegające przed napastnikiem z ziemi różnią się od tych, które alarmują o drapieżnikach powietrznych. Siedliska Wszelkie lasy z bujnym podszytem, parki, ogrody i inne obszary z drzewami lub krzewami. Przystosowany do życia wśród krzewów, zwłaszcza liściastych. Pierwotnie był ptakiem leśnym występującym na różnej wysokości w pobliżu brzegów jezior i rzek, podobnie jak drozd śpiewak, płochliwym i odlatującym na zimę. Widząc człowieka, kosy ostrzegały inne ptaki charakterystycznym krzykiem i szybko skrywały się w niedostępnych, gęstych zaroślach. Część tych “dzikich” populacji nadal żyje w Europie. Od lat 30. XX wieku wykształciła się jednak odmiana ogrodowa (zwana też miejską) – kos stał się ptakiem często spotykanym w centrach dużych miast, gdzie znajduje skwery, parki, ogródki działkowe, dzielnice willowe i ogrody. Powszechnie zamieszkuje też wsie. Osobniki tej odmiany na zimę pozostają w swoich rejonach lęgowych i mają odrębne zachowania od reszty ptaków – przede wszystkim są mniej płochliwe. Przebywanie blisko siedzib ludzkich spowodowane jest zdobywaniem łatwego pokarmu i pędem wędrowania. Im dalej na wschód, tym mniej kosów związanych z człowiekiem, a więcej tych preferujących leśne środowisko. Kos przebywa głównie na ziemi, poszukując pożywienia wśród liści lub w ziemi. Najczęściej porusza się skacząc. Jest mało płochliwy. Okres lęgowy W ciągu roku wyprowadza kilka lęgów (najczęściej do 3) od końca marca do lipca. Kosy miejskie przystępują do lęgów wcześniej niż leśne, toteż gniazdują zwykle 4 razy w sezonie Gniazdo W lesie zazwyczaj nisko w koronie niewielkiego drzewa, przy pniu lub w rozwidleniu gałęzi, na pnączu, zwykle na 2-3 metrach, choć zdarza się nawet na wysokości 50 cm, ale i w krzakach. W mieście, oprócz drzew w parkach, żywopłotach i ogrodach, również w załomach murów i innych miejscach przypominających półdziuple. Gniazdo budowane jest przez samicę z mchu, suchych liści, korzonków, drobnych gałązek i źdźbeł trawy, wzmocnione mieszaniną próchnicy, gliny i żwiru. Wyściółkę tej konstrukcji, przypominającej czarkę, stanowi miękka i sucha trawa. W mieście kosy wykorzystują też znalezione odpadki: kawałki sznurka, papieru, folii. Rzadko gnieździ się bezpośrednio na ziemi. W miastach gniazda nie są często niczym osłonięte, co jest łatwo zauważalnym łupem dla drapieżników (których jednak nie jest wiele w tych warunkach). Jaja Samica składa 3–6 wysmukłych jaj (zwykle 6, w powtarzanych lęgach – 4–5). Barwy jaj zmienne – od zielononiebieskich w czerwonobrązowe, liczne i drobne rdzawe plamki, po brązowe. Wysiadywanie Jaja wysiadywane są przez okres 12–14 dni przez samicę. Średnio co godzinę przylatuje samiec, pozwalając jej na chwilę odpoczynku i zdobycie pożywienia. Pisklęta, rzekome gniazdowniki, opuszczają gniazdo po 13–14 dniach. Okryte są ciemnoszarym puchem. Przez około 3 tygodnie, do uzyskania samodzielności, są karmione przez samca. Pożywienie To ptak wszystkożerny. Bezkręgowce – robaki, mięczaki, zwłaszcza dżdżownice, ślimaki i owady, które wygrzebuje ze ściółki, opadłych liści lub trawy, czereśnie, truskawki, czerwona porzeczka . Zimą zjada miękkie owoce, w tym jagody różnych drzew i krzewów (jarzębiny, głogu, cisu, jemioły, czarnego bzu itp.). Populacje miejskie są prawie wszystkożerne, w zimie chętnie korzystają z karmników. Pomimo iż chętnie jedzą kawałeczki chleba grubo smarowane smalcem, to nie należy karmić ich pieczywem. Taki pokarm niekorzystnie wpływa na układ pokarmowy ptaka powodując wiele poważnych chorób, w tym kwasicę, biegunkę, niedobory składników pokarmowych przez małe zróżnicowanie odżywcze takiej diety itp. Dieta zwierzęca dominuje wiosną. Żerują wtedy na bezkręgowcach na ziemi lub wydziobują dżdżownice spod niej, jak i spomiędzy liści. Poruszają się krótkimi skokami co chwilę przystając, aby rozejrzeć się lub wypatrzeć zdobycz. Ochrona Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową. Kos zwyczajny jest ptakiem określanym jako ptak średniej wielkości. Kwalifikowany jest jako ptak pochodzący z rodziny drozdów. Zamieszkuje praktycznie cała Europę. Mieszka również w znacznej części Azji, w niektórych rejonach Afryki. Sztucznie przeniesiony w rejon Australii, do Nowej Zelandii i na okoliczne wyspy. Jest ptakiem wędrownym. Zimuje w cieplejszych rejonach Europy, w rejonach śródziemnomorskich. Występuje zarówno w lasach, jak i w pobliżu siedzib ludzkich. Charakterystyczne jest to, iż wędrowne są przede wszystkim ptaki występujące w lesie. Miejskie ptaki z reguły pozostyaja w miastach i zimują, w razie konieczności znajdując cieplejsze elementy miejskich budowli. Jeśli odlatują, to przede wszystkim młode ptaki oraz samice. Przeloty ptaków odbywają się na początku wiosny i bardzo późną jesienią. W Polsce można spotkać kosy praktycznie we wszystkich miastach, oraz w wielu rejonach leśnych. Wygląd Samce kosa, mają upierzenie jednolicie, błyszcząco czarne, aczkolwiek wyróżniające się żółtym dziobem z czarną końcówką. Dziób jesienią brązowieje. Osobniki, które można określić jako starsze, mają dzioby koloru pomarańczowego. Podobny kolor ma obrączka wokół oczu. Samica kosa różni się od samca dość znacznie. Jest oliwkowo – brązowa, z niewyraźnymi plamkami innego koloru. Dziób ma brązowy. Cechą wspólna płci są nogi – zawsze są ciemnobrązowe. Rozpoznanie płci jest bardzo proste – może to uczynić przeciętny amator. W przeciwieństwie do szpaka, kosy mają dość długo ogon. W wypadku kosów zamieszkujących w miastach ubarwienie może być nieco jaśniejsze lub zawierać białe elementy. Bardzo rzadko, ale spotyka się kosy całkowicie białe, zwane albinosami. Występowanie Występuje w wielu polskich lasach. Najczęściej w tych, które są dość gęste. Jeszcze do niedawna był ptakiem typowo leśnym, jednak sytuacja nieco się zmienia. Zasiedla miejsca miedzy innymi w pobliżu rzek i zbiorników wodnych. Jest dość płochliwy. Można to zauważyć, chociażby po tym, że kosy ostrzegają się głośnym krzykiem, zaraz po tym, jak dostrzegą lub poczują człowieka. Około 50 lat temu wykształcił się jednak gatunek określany jako miejski. Ptaki tego rodzaju nie obawiają się człowieka, budują swoje gniazda w pobliżu miejsc, w których człowiek zamieszkuje i przebywa. Zajmują parki, skwery, drzewa przy ulicach, jak również rejony roślinne na prywatnych terenach – w ogrodach, na działkach i w innych miejscach. Specjaliści wypowiadają się wprost – przebywanie w takich miejscach to znaczne ułatwienie dla ptaków, nie muszą one bowiem zdobywać pokarmu – mają go pod dostatkiem. Charakterystyczne jest to, iż im daj na wschód, tym mniej ptaków „miejskich”, co może być spowodowane tym, że środowisko naturalne jest tam dla kosów bardziej przyjazne. Pożywienie Kos jest ptakiem wszystkożernym. Zjada zarówno pokarm pochodzenia zwierzęcego jak i roślinnego. Gustuje w ślimakach, drobnych bezkręgowcach, różnego rodzaju robakach. Jeśli chodzi o rośliny, z reguły ptaki zjadają miękkie owoce i miękkie elementy roślin. Dieta zwierzęca dominuje wiosną, dieta roślinna jesienią. Lęgi W ciągu roku samica kosa wyprowadza około 3 lęgów. W warunkach miejskich najczęściej 4. Samica wysiaduje jajka przez około 2 tygodnie, kolejne 2 tygodnie zajmuje wychowanie piskląt. Po tym okresie wylatują one z gniazda. Kos jest ptakiem, który występuje w wielu odmianach. Różnią się od siebie wielkością, wyglądem i innymi szczegółami. Odgłosy ptasich treli najlepiej są słyszalne w miejscach występowania licznych zarośli i drzew. Od lat w obszarach miejskich miejscem gromadzenia się ptaków są parki, skwery, cmentarze. Rejony podmiejskie to w głównej mierze ogrody i ogródki przydomowe w dzielnicach domów jednorodzinnych. Niestety moda na obsadzanie terenów zielonych różnego rodzaju drzewami z rodziny tujowatych i tym podobnych nie są sprzyjające licznym różnogatunkowym ptakom. Drzewa i krzewy to dla większości ptaków naturalne miejsca gniazdowania i ptasiego życia. Minie jeszcze wiele lat zanim popularne „drzewne” ptaki przystosują się do nowych warunków. Póki co pozostają lasy, parki jako miejsca ptasich koncertów. Przedstawiamy ciekawostki o drozdach o których być może nie słyszeliście. 1. Drozd śpiewak jako jeden z przedstawicieli drozdowatych zamieszkuje prawie cały obszar Polski. 2. Uznawane są za ptaki wędrowne zimujące w rejonach południowej Europy. Coraz częściej pozostają na swoich letnich terenach przez okres całego roku. 3. Ulubionym miejscem zakładania gniazd są dla drozdów drzewa, krzewy. Gniazda buduje w kształcie zbliżonej wyglądem do filiżanki. Głównym materiałem używanym do budowy gniazd jest błoto. 4. Drozdy są ptakami wszystkożernymi. Głównymi składnikami jego pożywienia są dżdżownice, ślimaki, a w okresie braku tych stworzeń z chęcią spożywa owoce jarzębiny oraz różne odmiany jagód. 5. Drozdy potrafią wydawać dźwięki naśladujące różne odgłosy „zbierane” z otoczenia. Czasami słuchając odgłosów drozdów można odnieść wrażenie, że naśladują ludzkie słowa. Jednym z dostarczycieli nowych dźwięków są dla drozdów, te które dobiegają z telefonów. 6. Drozdy śpiewaki są średniej wielkości ptakami w ramach analogicznych populacji. Osiągają około 23 centymetrów długości i wagę około 70 gram. 7. Po raz pierwszy drozd śpiewak został opisany w roku 1831 przez niemieckiego ornitologa. 8. Latem drozdy z chęcią zjadają owoce jemioły przyczyniając się tym samym do rozprzestrzeniania tej rośliny uznawanej przez wielu jako pasożyta drzewnego. 9. Drozdy są zaliczane do ptaków „terytorialnych”, oznacza to, że niejako wyznaczają obszar swojego urzędowania, związane jest to z określeniem terenu rozrodczego. 10. Drozdy nie są ptakami stadnymi, trzymają się raczej w pewnej odległości od osobników tego samego gatunku, najlepiej zaobserwować to można w przypadku migracji. Przemieszczając się nie łącza się w wielkie stada, a starają się utrzymywać odległości dobiegania odgłosów poszczególnych osobników.

leśny ptak z rodziny drozdów